Kolejny z oficjalnych scenariuszy z cyklu Przygód w Ubersreik, który udało się nam rozegrać. Rozmawiamy o tym jak przygoda przebiegła, co się nam w niej podobało, a co nie, oraz oczywiście staramy się dać kilka rad MG zamierzającym ją poprowadzić z nadzieją, że ustrzegą się popełnienia tych samych błędów, co ja. Zatem jeżeli macie ochotę na: slumsy, ogry, wampiry i choroby, to zapraszamy do słuchania, jednak spoilerów jest (jak zawsze) mnóstwo.
Oczywiście zaraz na początku odcinka mylę tytuł samego scenariusza, bezczelnie śmiejąc się z przyszłego tłumaczenia. Zatem pamiętajcie, aby przenigdy nie polegać na łasce Tzeentcha 😉
Poniżej znajdują się materiały, którymi moim zdaniem warto uzupełnić odcinki podcastu poświęcone Lustrii i Lizardmanom.
Dawno, dawno temu, jeszcze zanim świat Warhammera przybrał swój ostateczny kształt (czyli mowa tu jeszcze o WFB1), Slannowie wyglądali jak w przerośnięte, wyprostowane żaby. Ich imperium co prawda upadło, ale było nadal wystarczająco silne, by utrzymywać własnych ludzkich niewolników i z ich pomocą opierać się najazdom Norsów, Morskich Elfów i Krasnoludów. Wraz ze scenariuszem Kremlo the Slann, z którego zaczerpnięto poniższą ilustrację, Citadel Miniatures udostępniło również odpowiednie figurki.
Tak, tak kiedyś wyglądali Slannowie
W trzeciej edycji WFB pojawiła się lista jednostek dla armii Slannów, a Citadel Miniatures udostępniło stosowne modele. Choć sama armia Slannów dopiero później wyewoluowała w to, co znamy dziś, już wtedy pojawiły się charakterystyczne motywy, jak na przykład Cold One’y czy mag Slannów wnoszony w lektyce (choć przez ludzkich niewolników) na pole bitwy. Mam też dziwne wrażenie, że niektórzy wojownicy Slannów z tej edycji z czasem posłużyli za inspirację dla powstania Skinków.
Wszystkie z widocznych powyżej motywów można w lekko zmienionej formie odnaleźć w późniejszych armiach Lizardmanów (WD96, 1987)
Sama Lustria była pierwszym lądem, który zaczął być przez autorów Warhammera dokładniej opisywany. Planowano nawet poświęcić jej cały dodatek, ale plany te nie doszły do skutku. Więcej na ten temat możecie przeczytać w świetnym wpisie na blogu Awsome Lies.
Jeśli chodzi o Lizardmanów, to w pierwszych edycjach Warhammera, zarówno WFB jak i WFRP, nie zamieszkiwali oni wcale zabójczych dżungli Lustrii, tylko najciemniejsze jaskinie pod Górami Czarnymi, Górami Krańca Świata itd. Moim zdaniem pewnym nawiązaniem do tego jest występowanie „dzikich” Lizardmanów na Smoczych Wyspach w późniejszym settingu gry. Rasą spokrewnioną z nimi, znacznie większą i silniejszą, ale jednocześnie jeszcze głupszą, byli Troglodyci, duchowi przodkowie późniejszych Kroxigorów.
Ilustracje Lizardmana i Troglodyty z WFRP1
Relacja Amazonek z Lizardmanami od samego początku (1984) była skomplikowana – miały być rdzennymi mieszkankami Lustrii, które nienawidziły współczesnych sobie Slannów, choć ze Starymi Slannami żyły pokojowo, prowadziły handel, a nawet były przez nich uczone tajników magii. Czegoś tam jednak nie dopatrzono i bomba M, zamiast czasowo paraliżować geny Starych Slannów, wyeliminowała ich z Lustrii raz na zawsze, Starzy Slanowie przeminęli, ich cywilizacja upadła, a technologia została zapomniana. Przez wszystkich, poza Amazonkami, które aż do czasów WFB1 i bardzo rzadkich późniejszych wzmianek, przechowały takie ich artefakty, jak na przykład boltery czy miecze energetyczne.
Ponad dekadę później tajemnicze Amazonki pojawiły się także jako dodatkowa warbanda w grze Mordheim (TownCrier 15, 2001). Niestety nie można było już ich wyposażyć w zabawki z czasów „High Age”, ale, jak udowadnia słynna kampania albiońska, nie znaczy to jeszcze wcale, że ostatecznie zniknęły one z settingu. Tak jak i Amazonki, które zapewne żyły sobie gdzieś w Lustrii, aż do End Times.
Amazon shot first!
Ostatnim elementem związanym z początkami Lustrii są Pigmeje, o których GW oraz Citadel chyba wolałoby zapomnieć. Głównie z powodu tego, w jak karykaturalny sposób ich przedstawiono. Kiedy pojawili się po raz pierwszy w roku 1984 (Bestiariusz dla WFB2 oraz scenariusz The Magnificent Sven), byli rdzenną dla Lustrii rasą niewysokich kanibali, polujących na ofiary za pomocą zatrutych dmuchawek (kolejna inspiracja dla Skinków?). Warhammer Wiki podaje, że mieli w jakiś sposób podlegać Slannom, ale przytoczone powyżej źródła tego nie potwierdzają. Zamiast tego znaleźć możemy informacje, że Pigmeje zwalczają tak samo Slannów, jak i ekspedycje Krasnoludów czy Norsów. Jeśli chodzi o samą grę, to otrzymali własne statystyki i figurki.
Opublikowany w 100 numerze WD z 1988 scenariusz do WFRP The Hanging Gardens Of Bab-Elonn diametralnie zmienia pochodzenie warhammerowych Pigmejów, przesuwając ich bardziej w stronę denikenowskich „ancient aliens”. Według autora, przybyli oni z kosmosu tysiące lat temu, ale zdegenerowali i dawno zapomnieli o swoich technologicznych początkach. Od tamtego czasu pojawili się już tylko jako sporadyczna wzmianka w tle. GW nigdy nie wznowiło ich figurek.
Śmiertelnie niebezpieczna dżungla, legendarne złote miasta i oczywiście Slannowie niezmiennie realizujący wielki plan, wreszcie nadszedł czas na to, abyśmy poświęcili odrobinę czasu Lustrii i zamieszkującym ją płazom i gadom 😉
To już trzydziesty odcinek naszych „Rozmów o Starym Świecie” dlatego postanowiliśmy dziś zastanowić się szerzej nad tym skąd tak naprawdę czerpiemy informacje na temat uniwersum Warhammera i jak one były tworzone i dlaczego.
Zwracamy uwagę zarówno na sylwetki samych autorów, jak i źródła historyczne umieszczone przez nich w tym fantastycznym świecie, starając się znaleźć odpowiedź na pytanie, czyja wersja jest: jedyna, słuszna i prawdziwa 😉
Estalia, wymieniana zwykle jednym tchem zaraz za Tileą, jest chyba najoszczędniej opisaną krainą Starego Świata, co oczywiście w żaden sposób nie powstrzymało nas od rozmowy na temat tego, co o Estalii wiemy, czego nie wiemy i co nam się wydaje 😉
Dziś coś z zupełnie innej beczki, czyli wraz z Wernerem udajemy, że coś wiemy o graniu w RPG i rozmawiamy w jakim tempie sesje przebiegają, w jakim przebiegać powinny i dlaczego jedni gracze gonią za własnym ogonem, podczas gdy inni od razu biegną na smoka z pieśnią na ustach.
Zatem coś nowego dla nas i dla was, więc dajcie znać co o tym wszystkim sądzicie i jaki temat moglibyśmy przegadać w przyszłości 😉
Nadszedł czas na omówienie naprawdę pradawnej rasy oraz ulubionego „stracha na graczy” wielu MG, czyli gigantyczne, latające jaszczury lubujące się w nocowaniu na górach złota, klejnotów i magicznych przedmiotów wszelkiej maści.
Wracamy do naszych recenzji i wspomnień z sesji, tym razem „Noc w operze” – trzeci z pięciu scenariuszy znajdujących się w mini kampanii „Trudne dni i ciężkie noce”. Polska premiera coraz bliżej, zatem mamy nadzieję, że oczekujący na ten dodatek znajdą tu coś dla siebie 😉
Dziś gorące południe i sławni Tileańczycy: najemnicy, malarze, odkrywcy, rzeźbiarze i kupcy w swoich słonecznych miastach, pod którymi rozrastają się tunele pełne szczurów i to większych niż zwykle 😉
Dziś bliżej przyjrzymy się mroźnej Norsce, krainie barbarzyńców, wyznawców chaosu i legendarnych bestii, starając się odpowiedzieć na pytanie, czy Norsmeni rzeczywiście są tacy straszni jak ich malują?
