9. Długa zima w Sonnefurtr
Zima upłynęła drużynie we względnym spokoju w mieście Sonnefurtr. Każdy z bohaterów starał się dorobić trochę grosza z nadzieją, że wiosną wraz z topniejącymi śniegami ruszą w dalszą podróż.
Sigfrieda zajmowała się głównie łapaniem pomniejszych złodziejaszków, za których władze miasta zechciały wystawić nagrodę. Współpracując z miejscowymi organami ścigania zdołała również ustalić, że Olivier Kurtz – właściciel fiołkowego kapelusza – pochodził z Reiklandu, natomiast dwójka ludzi z jego bandy o imionach Heinrich i Steffan pochodziła z Wusterburga.
Złote korony zdobyte podczas ostatniej, obfitującej w atrakcje podróży, młoda łowczyni nagród postanowiła przeznaczyć na zakup skórzanego pancerza słusznie przewidując, że taka inwestycja opłaci się w przyszłości.
Natomiast Eike miała pecha, znaleziony w starej leśniczówce mieszek wypełniony złotymi monetami został jej skradziony, zatem zmuszona była spieniężyć swoje medyczne umiejętności świadcząc usługi cyrulika, z nadzieją że uda jej się zarobić nie tylko na utrzymanie, ale również na nieodzowną parę nowych korali.
Pomijając jednak pogoń za pieniędzmi, lekarka postanowiła również przetrząsnąć miejscowe biblioteki i księgozbiory w poszukiwaniu miejsc oznaczonych na starej mapie. odnalezionej w podszewce fiołkowego kapelusza. Udało jej się uzyskać następujące informacje:
2475 KI – Wieś Mütten
We wsi Mütten rozgorzała zaraza “Ratte Fever” jak donieśli nieliczni uciekinierzy. Jednak gdy siostry z zakonu Shally dotarły tam by nieść pomoc potrzebującym, wieś zastały całkowicie opustoszałą – bez ludzi, bez zwłok, bez widocznych śladów walki.
Sigmund, również starał się uciułać kilka miedziaków użyczając swojej ekspertyzy alchemicznej. Dodatkowo szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało mu się trafić na aukcje prywatnej biblioteki jednego ze zmarłych radców miejskich.
Jego uwagę przyciągnęła pozycja “Polygraphiae Libri Sex”. Chociaż cena 10 złotych koron była zbyt wysoka jak na możliwości wciąż obciążonego kredytem studenckim czarodzieja, udało mu się dojść do porozumienia z reprezentantem antykwariatu “Morte-Unnbenant” z siedzibą w Nuln prowadzącym aukcję. Na mocy zawartej, dżentelmeńskiej umowy Sigmund połowę ceny zapłacił z góry, a pozostałą jej część zobowiązał się uiścić w dogodniejszym terminie, oczywiście w zamian za przyszłą, bliżej niesprecyzowana przysługę.
Werner natomiast spędził zimę na rogatkach miasta. Długie i spokojne noce przerywane czasem pobieraniem miedziaka od każdej nogi przekraczającej bramy zapewniły mu jakże zasłużony wypoczynek, a fakt że wiele z wpłaconych przez podróżnych miedziaków często wędrowały do jego własnej sakiewki, zdecydowanie zrekompensował mu wszelkie straty moralne związane z piastowanym stanowiskiem.
Jedynym wydarzeniem zasługującym na uwagę był przyjazd Guntera Langa – strażnika dróg. Wracając z Kreutzhoffen natknął się on na wrak dyliżansu, którym podróżowali bohaterowie i powodowany poczuciem obowiązku, prowadził właśnie śledztwo w tej sprawie. Postanowił zasięgnąć języka u Wernera, ten opisał mu wszystkie wydarzenia związane z napędem, za którym stał Olivier Kurtz wraz ze swoimi zbirami, historię kasztelu von Leoric i znajdującej się pod nim kopalni pozwolił sobie jednak pominąć.
Gunter wyjawił natomiast, że właścicielką kompanii “Elfia Strzała” do której należał dyliżans jest niejaka Anna Vergun, mieszkająca w Wusterburgu.
Grafika autorstwa Sergey Lameyko
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.